Laat jij anderen over jouw grenzen lopen? Kost het jou soms moeite om jouw grenzen te bewaken? Wat zijn jouw grenzen? Wil jij jouw grenzen beter afbakenen? Lees verder.
Afgelopen zaterdag had ik afgesproken met een vriendin om te gaan wandelen, hapje eten en uiteraard bij te kletsen. Op zoek naar een landelijke omgeving midden tussen onze beide woonplaatsen en met een mogelijkheid voor een verfrissend duik waren we aanbeland in Vianen. Typisch voorbeeld van iets ondernemen buiten je normale routine, want ik had geen idee dat het mij weer zoveel inspiratie zou brengen. Fijn om samen rond te dwalen over de uiterwaarden van Vianen en de oude kern van deze vestigingsstad met nog diverse delen zichtbaar van de oude stadswal. Zie ook mijn foto bij dit verhaal. Oude grenzen en stadswallen beschermde ons in vroeger tijden tegen indringers en water. Ons gesprek ging onder andere ook over grenzen. Hoe geef jij je grenzen aan naar je omgeving en realiseer jij je als anderen over jouw grenzen gaan?
Thuis aangekomen daarna was ik geïnspireerd door ons gesprek en het letterlijke zien van een stadsgrens. Het zou veel makkelijker zijn als iedereen om jou heen zou kunnen zien wat jouw grens is. Soms worden we in ons leven geconfronteerd met onze eigen grenzen als er iemand letterlijk overheen is gewalst. Afhankelijk van onze ervaringen in ons vaak jonge leven hebben we onszelf aangeleerd om wel of niet onze grenzen goed te bewaken en dit te uiten naar onze omgeving.
Ik kan mij nog een aantal voorbeelden herinneren waarin ik mij in een situatie bevond met verbaal zeer sterke persoonlijkheden. Hoewel ik zelf absoluut niet op mijn mond ben gevallen kon ik mij soms toch echt laten imponeren door mensen. Ik was nogal onder de indruk van de situatie en dacht dan vaak dat mijn mening wat minder ofwel niet zo relevant was. Eigenlijk ging ik er ook vanuit dat de ander wel een goed punt zou hebben en dat we dat het beste zouden kunnen doen. Dan was ik ook een soort van het snelste uit deze situatie. In de loop der jaren ben ik meer gaan voelen, hoe beroerd en leeg ik mij na zo een sessie voelde en dat meegaan in die dynamiek eigenlijk tegen mijn principes en waarden inging. De eerste keer dat ik na een vergelijkbare sessie terug ging naar de betreffende persoon om aan te geven dat ik het er echt niet mee eens was en dat ik er niet van gediend was dat we zo met elkaar omgingen waren heel spannend voor mij. Knikkende knieën en ik voelde de emotie door mijn stem klinken en dacht ook “niet gaan huilen”. Vlak nadat ik het had geuit voelde ik een enorme bevrijding en ruimte in mij alsof er een zware last van mijn schouders was gevallen. De ander was zich niet bewust dat hij of zij zo een impact had gemaakt op mij. Zij verontschuldigden zich, waren zich niet bewust van de impact van hun gedrag en zouden bij zich zelf te rade gaan. Die eerste stappen in het uiten van mijn grenzen en het meer en meer bewust worden van mijn lichamelijke signalen in vergelijkbare situaties hebben mij de nodige inzichten gegeven.
Wat bleek toen ik in volledige ontspanning ging reflecteren en terug kijken naar mijn jeugd. Ik was als jong meisje vaak getuige geweest van imponerende verbale discussies, eigenlijk ruzies, in het familie bedrijf. Ik was er fysiek niet bij aanwezig maar doordat wij naast het bedrijf woonde kon ik de gesprekken wel horen. Ik was ook veel te jong om iets te kunnen doen dus wat erbij mij ontstond was een combinatie van bevriezen en vluchten. Er zijn in feite 3 reacties mogelijk in stressvolle situaties: bevriezen, vluchten of vechten. Voor vechten was ik veel te klein en ik was fysiek niet bij het gesprek. De kracht van de woorden, de energie die ik voelde, zorgde letterlijk dat dit angstige gevoel in mij werd bevroren en ik probeerde te vluchten in mijn hoofd. Ik vluchtte mijn droom wereld in door boeken te lezen en weg te dromen of al jong een groot verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkelen en mijn aandacht en energie op mijn studieboeken te richten. Ik heb mij pas als volwassene gerealiseerd hoe lang die indruk van een verbaal krachtenspel is blijven hangen in mijn lichaam. Ik had de ervaring weggestopt want hij was nogal spannend en angstig en zeker voor een jong kind in die situatie. Door er als volwassene aandacht aan te geven, het verdriet en de angst nogmaals te voelen en het er gewoon te laten zijn is er een stuk geheeld in mij. Dat heeft ertoe geleid dat ik mijn grenzen veel beter durf te bewaken. Dit betekent echt niet dat het altijd gemakkelijk is om je grenzen aan te geven maar realiseer je dat je wel heel duidelijk dient te communiceren wil een andere voor jou nadenken / zijn haar gedrag aanpassen om rekening te houden met jouw grenzen. Realiseer je ook dat als jij die stap maakt om jouw grenzen beter te bewaken dat je reacties en soms zelfs weerstand uit je omgeving krijgt. Immers ‘he opeens vertoon jij ander gedrag en waarom doe je dit nu opeens niet meer’. Jouw lichaam geeft vaak een duidelijk signaal zodra de grens is gepasseerd. Echter soms is dit een gewoonte voor je geworden. Je herkent dan niet meer dat je te lange tijd teveel hebt gegeven en uiteindelijk kom je lichaam dan met een wat groter signaal. Daarover meer in een ander blog.
Wil jij leren om beter met jouw grenzen om te gaan? Realiseer jij je vaak achteraf dat je teveel hebt gegeven? Zullen we samen gaan onderzoeken wat er ten grondslag ligt aan jouw gedrag? Ik heb nog een paar plekken vrij voor start in augustus. Bel mij 06 46216040 of stuur een email info@inspirenkens.nl